In mijn jonge jaren kon ik niet goed mee komen, maar ik deed mijn uiterste best dit wel te doen. Ik ging tot zeker mijn 27ste levensjaar constant over mijn grenzen heen, zonder dat ik het door had. Ik was thuis prikkelbaar, soms agressief of juist helemaal in mij zelf gekeerd. Rond de pubertijd lag ik tussen 20:00 en 21:00 al op bed en in de weekeinden was ik laat op. Waar ik wel goed in was, was mijn school, maar ik had nauwelijks vrienden (1 goede vriendin) of andere contacten en als ik die al had was het vooral omdat we elkaar wat konden bieden of omdat ik mee liftte met mijn broer of zus, niet omdat ik het contact nou zo leuk vond, maar omdat het zo hoorde en het was vermoeiend. Om de ander maar te behouden gaf ik ook geen grenzen aan en als men mij iets vroeg, zei ik ja, tenzij ik al wat anders had op dat moment. Ik leefde op tweehonderd procent van mijn kunnen, bij wijze van spreken. Ik leerde hoe het ongeveer zou moeten en loog ook over dingen die ik gedaan had of voelde. Alles om er maar bij te horen en me aan te passen. Ik had geen plezier in dit leven, door alles wat er met me gebeurde, pesten, mezelf overvragen en liegen en bedriegen, voelde ik me al heel lang zielsongelukkig.
Op mijn 26ste ging het echt fout en begon er een keerpunt te komen. Ik kreeg valk na mijn 27ste de diagnose autisme. Door de herkenning en erkenning van dit probleem, ging er een wereld voor mij open en kon ik aan het werk met mezelf, iets wat ik nog dagelijks doe. Ik doe nog wel eens een leugentje om eigen bestwil om mijn privacy of die van een ander te beschermen, maar verder weet ik, eerlijk duurt het langst. Ik hoef me geen zorgen meer te maken om verhalen die ik opgehangen heb, scheelt een hoop negatieve energie.
Verder pas ik me ook niet meer zo aan, ik doe mijn eigen ding en soms pas ik mij aan als dat nodig is. Ik vind het daarom ook heerlijk om alleen te zijn, niet dat ik niet van gezelschap houd... Dat doe ik juist wel, maar alles op zijn tijd en met de juiste mensen. Ik accepteer mensen zoals ze zijn, maar wanneer men mij niet accepteert zoals ik ben, steek ik er geen energie meer in. Ik ben in de loop der jaren sterk veranderd en heb veel positieve energie. De laatste 3 jaar zelfs zonder noemenswaardige depressies, iets wat ik daarvoor regelmatig sterk had. Dat komt door mijn manier van leven en ook de hulp van medicatie en mensen om mij heen. Ik heb nu het gevoel dat ik er mag zijn.
